Gertatu zaidan bizipen pentsakor bat kontatu behar dizuet, lagunok.
Beste urte batez, gaur Gernikako institutura joan naiz Sare Sozialen garrantzia eta arriskuen inguruko hitzaldia eskaintzera.
Ikasleekin ez naiz sekula irakasle paperean aritzen ezta hezitzaileen beharrezko diskurtsoetan erortzen ere; kontrakoa, beti gaztetasunetik eta “rollo onean” jarduten saiatzen naizelako gai serio eta korapilotsu batez aritzeko. Bada, gaur salbuespen bat egin behar izan dut goizeko saioan… ikasleak une oro gaztelaniaz ari zirelako, gogaituta esan diedan arte: “Zuok dozuen berbakera ederragaz, gero eta gutxiago egiten dozue euskaraz…”. Eta gaztetxo batek, ni galdakoztarra naizela jakinda, dozenaka ikaskideren artetik erantzun dit ozen eta harro: “Ba Galdakon euskera askoz gutxiago egiten da!”.
Bost segundoko isiltasun hedatuaren ostean erantzun diot klase osoari, tono goxoan, triste baina irmoki: “Egia izango da, ez deutsuet ukatuko, baina badakizue zer? Gure hegazti eta landareentzat Urdaibai “birika” dan neurri berean, gune hain euskaldunak ez diran herri eta eskualdeentzako Gernikaldea edota Busturialdea beti izan dirala euskararen arnasgune eta eredu. Baina holan jarraituz gero, baliteke zuek izatea zuen guraso, arbaso eta aurreko belaunaldi guztiek egindako lana zapuztuko dabenak…”. Begiek dir-dir egin baino lehen amaitu dut: “Segi eredu izaten, mesedez”.
Beste bost segundoko tentsio-isilunearen ostean buelta erdia eman dut, atzeko mahaian nuen ur botilaren bila joateko, eta areto osoa txalo zaparrada zinez hunkigarri batean lehertu da. Baliogarria izan den? Ez dakit, baina halaxe atera zait eta ni behintzat emozionatu egin naiz.
